Çok Şey Gerekmez Aslında

Çok Şey Gerekmez Aslında                             Sakince bu dünyada olmak için

isterseniz çok, çok olsun seni sevenlerin.

Belki de hep bunu istedin kendince...

Çevreniz dolsun taşsın sevenlerinle...

Belki böyle durumlar vardır bir yerlerde..

Her yer de bir olmaz ki değil mi ama...

O kadar sevenin ile nasıl olacak?

Pek de kolay değildir...

Birer, birer uğraş, ara bak, dinle falan...

Her birine de onların istediğince ver şerbeti...

Bakmışınız bir de yıllar geçmiş aradan...

O seni sevenler hep kalmışlar çevrende,

Çok sevmişler seni hep.

Sen de onları hep "canın" gibi sevmişsin.

Sanki, yaşam hep "bu"...

Bu durumu ayakta tutabilmen için.

Biraz emek, biraz sabır, biraz da tahammül mü gerekmiş?

Aman, birileri kopup gitmesin, kaçmasın.

Beni yalnız bırakmasın...

Çok tatlı, çok da "hoş" geldi bu dostluklar.

Yıllar, yıllar dolusu...

Belki de bu herkes için böyle olmamıştır...

Bazıları için ise "sadece"

gün akşam da olsa "bir dost" olmamış olabilir.

Çok da istememiş, çok da uğraşmamıştır belki de..

Kendi kendine yetmişti her zaman dolu dolu...

Bir "iğne oyası" gibi işlemişti varlığını.

Hep de olmasa da "yanı sıra" olsun...

Bir de "canım" diyeceği birini hissetmek de istemişti.

Her şeyiyle sarılıp, güvenebileceği...

Tatlı, tatlı sesini duyacağı...

Birini hep istemişti...

Çok şey gerekmez aslında...

Sadece, "bir dost", "bir ses" yeter, demişti hep...

Nasıl ki gelirken dünyaya "yalnız" idi isen...

Giderken de buralardan yine "sen" yol  alacaksın...

Kendinle yalnızca o son yolculukda...

Bu arada ise sadece bir "gerçek" dost...

Bir nefes, tek bir "dost" olsa "yeter" aslında..

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI, 11.05.2019, K.