Benim Babamdı

O Benim Babamdı

Ne olursa olsun,

O babamdı benim.

BENİM BABAAMM!

dediğini duyuyorum

taaa yürekten.

Sevmek gerek insanları

en yakınından...

En içten ve de

belki de hiç bir karşılık beklemeden...

Duru, temiz, ak, pırıl, pırıl

sevgilerle dolu olmalıyız

önce en yakınlarımıza...

Anamıza, babamıza, kardeşlerimize...

Ve sonra da en yakınlarımıza...

Bir de hiç tanımadıklarımıza bile...

Sevgi, sevgi....

Bitirmeden kaynaklarını,

geçirmeden zamanını...

Gerekiyorsa da

"gidip bıraktıklarında bile"

onlara sevgilerimizi hiç de

"AMA" falan deyip kıvırmadan...

İşte o zaman tam olacak!

Yüreklerimiz hafifleyecek ve

tadacağız hep o güzel insanlığı...

Ha anam, ha babam

diyeceksin önce!

"Onların diplomaları değil, seni sen eden"

diyeceksin!

Yakalamağa çalışacaksın onları,

yüreklerini, sevgilerini...

Açacaksın kalbini

tam en derinlerine kadar

koca koca kapılar misali...

Hiç de yüksünmeyeceksin

"çok seviyorum"

demeden kaçmayacaksın....

Hele bir de

yanı başında ise anan baban,

her bir an elin ellerinde olacak,

kalbin kalplerine çekecek sıcaklığını...

Ve de saatlerce sürecek dertleşmelerin,

sohbetlerin...

Tabiiiii hem de ağlayacaksın

gerektiğinde mertce....

Ve de bazen öfken kabaracak,

çağıl çağıl çağlayacaksın,

anana dökeceksin içini...

Bunlar neden mi demeyeceksin!

İşte bu!

İşte tam da bu olacak esas insanlığın!
İnsanlığın HEPSİ BU olmasa da

ÖNCE bu olacak elinde tutabileceğin!

Sizleri de ben seveceğim buradan...

Taa uzaktan!

Neden?

deme yine işte!

Bu ilk adımı insanlığın da ondan!

Sevgi....

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI, 31.07.2013

 (Babasının vefatından yıllar sonra, 

babasını özleyen İzmir’li bir öğrencimin sesine 

düştüğüm bir şiirim) AHMET EREZ: için

Ali, Hakan, Eda, Arzu,