Belki de İyi Olurdu

Belki de İyi Olurdu                       

Sakince bu dünyada var olmak için.

İsterseniz çok, çok olsun seni sevenlerin.

Belki de hep bunu istedin kendince...

Çevreniz dolsun taşsın sevenlerinle...

Belki böyle durumlar vardır bir yerlerde..

Her yer de bir olmaz ki değil mi ama...

O kadar sevenin ile nasıl olacak?

Pek de kolay değildir...

Birer, birer uğraş, ara bak, dinle falan...

Her birine de onların istediğince ver şerbeti...

Bakmışın, bir de, yıllar geçmiş aradan...

O seni sevenler hep kalmışlar çevrende,

Çok sevmişler seni hep.

Sen de onları hep "canın" gibi sevmişsin.

Sanki, yaşam hep "bu"...

Bu durumu ayakta tutabilmen için.

Biraz emek, biraz sabır...

Haa biraz da tahammül mü gerekmiş?

Aman, birileri kopup gitmesin,

kaçmasın.

Beni yalnız bırakmasın...

Çok tatlı, çok da "hoş" geldi bu dostluklar.

Yıllar, yıllar dolusu...

Sıkı sıkı dostluklar...

İç içe dostluklar...

Belki de bu, herkes için böyle olmamıştır...

Ben bilemem!

Bazıları için ise "sadece"

gün akşam da olsa "bir dost" olmamış olabilir.

Çok da istememiş, çok da uğraşmamıştır belki de..

Kendi kendine yetmişti her zaman dolu dolu...

Bir "iğne oyası" gibi işlemişti varlığını.

Hep de olmasa da "yanı sıra" olsun...

Bir de "canım" diyeceği birini

hissetmek de istemişti.

Her şeyiyle sarılıp, güvenebileceği...

Tatlı, tatlı sesini duyacağı...

Birini hep istemişti...

Çok şey gerekmezdi aslında...

Sadece, "bir dost", "bir ses" yeter.

Böyle demişti hep...

Nasıl ki gelirken bu dünyaya,

"yalnız" idi isen...

Giderken de buralardan yine

"sen" yol alacaksın kendinle.

Kendinle yalnızca o son yolculukta...

Bu geçen zaman içinde

bir arada, bir yerlerde

sadece bir "gerçek" dost...

Bir nefes, tek bir "dost" olsa "yeterdi" aslında...

Belki de gerçek bir dost,

içten bir dost

olsa iyi olurdu...

Seni, bu dünyadan

gelip giderken seni,

gerçekten anlayabilecek bir dost...

Belki de olsa iyi olurdu.

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI,

2019.05.11, K.

06.02.2020, MŞ.

SİL BAŞTAN

SİL BAŞTAN

Gücün var mı dostum?

Derin sularda inci tanesi aramaya....
Cesaretin kaldıysa hala...
Benimle memleket konuşmaya... 

Söyle canım dostum!

Hayat bize "oyun oynuyor" olabilir mi?
Yorgun gibi bir halin var sanki...
Duyguların karışık olabilir mi?

Ama, bak, öyle değil işte:

Sil baştan,

başlamak gerek bazen.
Hayatı sıfırlamak....
Silip de baştan...

Sevmek gerek memleketi.

Her şeyi yeniden toparlamak...

Sanki bugün "son günmüş" gibi..
Yaşamak istiyorum ben, dolu dolu..

 
Her ne çıkarsa yoluma...
Selam verip,

yürümek istiyorum yarınlara.

Sil baştan,

başlamak gerek bazen
Hayatı sıfırlamak...

Silip de en baştan...

Çok sevmek gerek memleketi.

Her şeyi düzenlemek yeniden...

Her şeyi yeniden toparlamak...
Yeniden kurmak tüm memleketi.

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI,

2018.05.14, M.

06.02.2020, MŞ.

Fark Etmemiş Olabilirler

Fark Etmemiş Olabilirler

Senin

çabalarını, samimiyetini

fark etmemiş olabilir başkaları.

Ama, ben fark ediyorum

sert kabuğunun altındakini...

Kaba hallerini...

Ama çabaların,

ve de samimiyetin....

Olsun,

ben fark ediyorum ya seni.

Başkaları ne düşünürse düşünsün.

Ben biliyorum, seni fark ettiğimi.

Suç sende değil,

seni bugüne değin anlamayı

beceremeyenlerde...

Sen, yine de gel,

dur yanımda.

Ben seni nasıl anladımsa,

sen de bunu bil.

Ben seni fark ettim ya

gerisi kolay.

Samimiyetin, çabaların

ve de sevgin

yeter bana.

Boş verelim başkalarını...

Ben seni anladım ya,

bu bana yeter.

Gönen ÇIBIKCI,

15.06.2017, M.

06.02.2020, MŞ.

Yağmur Yağıyor

Yağmur Yağıyor.

Yağmur

sicim gibi yağıyor.

Yağmur

durmadan yağıyor.

Yağmur

hep ayni hızla yağıyor.

Her yer su, su, su....

Gökden durmadan

incecik akan su damlacıkları...

Sessiz ve peşi peşine,

durmadan yağmur yağıyor.

Ellerinde şemsiye

koşuşan insanlar

hep bir acele ile

kaçarcasına

yağan yağmurdan.

Yağmur yağıyor,

güneş kayıp.

Yağmur yağıyor

durmadan.

Havada bir loşluk,

bir hoşluk..

Yağmur hüzün ve

sessizlik veriyor

izleyen insanın ruhuna.

Akmıyorsa çatın,

sıcaksa odan ve de

demlenmişse sıcacık bir çay

yanı başında...

İçimde bir sakinlik ve

dinlenmeye yönelik

tatlı bir ruh hali...

Bir kitap mı okumalı?

Ya da şöyle

bir televizyon kanalı mı bulsam...

Ama kesin şunu söyleyebilirim ki

hiç de bir siyasetciyi dinleyecek

halim, ruhum yok,

hele şu dönemde...

Asla!

Yine bir yerlerde,

ülkemin bir yerlerinde

olsa idi bu yağan yağmur,

yollar derelere mi dönüşürdü,

diye geldi aklıma bir an...

Hiç de gereği yok iken şimdi

geri kalmışlık geldi bir an

dilime...

Yağmur yağıyor.

Bunun tadını çıkarmalıyım,

hiç de başka şeyleri

sokmadan aklıma.

Yağmur sicim gibi yağıyor.

Yağmur durmadan yağıyor.

Yağmur, yağmur

yağmur yağıyor.

Yağ yağ yağmur, bahçede çamur...

GÖNEN ÇIBIKCI,

2017.05.03, 18:30, M. 06.02.2020, MŞ.

Burada Sizinle Olmak

Burada Sizinle Olmak

Biliyor musunuz?

İyi ki burada

bir "ortam" oluşturduk.

Sesinizi duyamasam da

Sizlerin orada

bir yerlerde olduğunuzu

biliyor olmak

beni çok sevindiriyor.

Sanki, kocaman bir sınıf gibi oldu...

Hepinizi bir arada

görür gibi oluyorum.

Hep sağlıklı, hep mutlu,

güler yüzlü çocukları görüyorum

sınıflarında...

Sanki, çocukluğunuzdan daha güzeli

hiç yokmuş gibi geliyor bana.

Ben de sizin bir gölgeniz gibi,

hep peşinizde...

Hep sanki sizi korumak,

sakınmak ister gibi...

Hem de artık dağılmış olsanız da

her bir yana!

Yine de o "dünya" denilen

küçücük bir sınıfda...

Sizinle yine bir arada olmak

çok güzel bir duygu benim için.

Fotoğraflarınızda

gözlerinizin içini görüyor olmak,

bir bilseniz,

ne kadar güzel geliyor bana...

Sanki çok temiz ve

derin bir sonsuzluğu olan

enerji kaynağı gibi,

o güzel gözleriniz.

Sizleri seviyorum.

Düşündükçe de

daha çok seviyorum.

Sevmek istiyorum belki de...

Özlemek de var

sizlerin o masum günlerinizi.

Hem de çok özlemek....

Sizleri...

O günleri özlemek...

Sizler bir yerlerde

beni unutmuş olsanız bile...

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI

2014.01.26, 21.49, M. 06.02.2020, MŞ.

Ne Desem

Ne Desem

Ne desem,

ne yapsam boş...

Ne bir sevgi,

ne bir saygı kalmış geriye

terk edip gidenden.

Ve hala sanki

bir savaşı sürdürür gibi

görüyorsa beni

nasıl tutarım ellerini...

Yoksa anlatabilmenin

başka bir yolu...

Ne yazılarım,

ne anılar,

ne de sözler...

Artık yitirdi değerini,

boşa çıktı anlamları.

Umudu yitirmek de

olsa gelinen nokta,

beklemek de çok

zor olacak.

Hem de boş yere.

Temeldeki sevgi

ve olması gereken saygı da

gittiyse elinden,

ne gelir artık benden.

Tutamamanın ellerinden

ve de yardım edememenin

açıkca ortada olduğunda,

yok sayıldığımda,

bir düşmanı imişcesine

davranıldığımda,

ne kaldı geriye

umutlarım için?

Koca bir boşluk...

Ve geçip giden yılların,

emeklerin,

özen ve sevgi dolu

zamanların uçup gitmesi...

Bir hiç uğruna gitmesine,

öylesine bakıp kalmak...

Yitirmek artık umutları...

Ne desem,

ne yapsam boş artık!

Gönen Çıbıkcı,

2014.01.17, 13.38, M.

06.02.2020, MŞ.

Sadece "Sevmiştim".

   Sadece "Sevmiştim".

Sana "bebeğim" demiştim.

Elimi uzatmıştım sana.

"Sen, benim kurtarıcı meleğimsin"

derdin hep.

Neden, uzattığım elimi

kalbimi,

emeklerimi,

sevgimi,

kadrimi bilemedin?

Neden vefa gösteremedin?

Ne uğruna?

Neye karşılık?

Ne geçti eline?

Hiç mi sızlamadı vicdanın?

Hani, çok seviyordun?

Hani, yerin benim yanımdı?

Hani, bende bulmuştun huzuru?

Ne için, kimin için

inkar ettin her bir söylediğini?

Hani, her bir lokmamız aşkımızdan idi?

Hani, yeniden doğmuştun benimle?

Hani, uyku girmezdi bensiz gözlerine?

Bunu, nasıl oluyor da yapabiliyorsun?

Huzur bulamaz mı yüreğin,

bilemez mi vefayı?

Sana neler olacak

bensiz?

Düşünmek bile istemiyorum.

Kim dinler seni?

Kim anlar o küçücük ruhunu?

Kim sarar seni

sıcacık sevgiyle?

Kim arar seni

ruhunun derinliklerinde?
Çıkardım, en derininden

o tertemiz seni,

yaratarak yeni baştan.

Allah'ın izni ve verdiği nasiplerle..

Kime sığınacaksın bensiz?

Kim verecek sana

bırakıp gittiğin

bu mutlu yuvanı?

Nasıl açacaksın gözlerini?

Sabah olduğunda

kim hazırlayacak çayını,

yumurtanı sana?

Nasıl bakacaksın güne

bensiz?

Kim saracak seni?

Kim tutacak ellerinden?

Kim arındıracak

o yorgun ruhunu?

Nasıl dayanabileceksin 

bensizliğe?

Beni ağlatmağa, eziyet etmeğe

ne zaman doyacaksın?

Ne zaman "YETER"den anlayacaksın?

Kimin rıhtımına bağlayacaksın sandalını?

Yıllarca eskiden, yokken ben daha

sana eziyet edenlere, seni üzenlere

mi koşacaksın, kapalı gözlerinle...

Yıllar sonra duyduğumda halini

perişan edeceksin beni

hiç de acımadan

ve de bilmeden, anlamadan.

Bugün ise içimde kırgınlıklar,

kanayan yüreğim,

kırılan onurum ile...

Ne kadar anlamak istesem de seni,

hak verememenin acısıyla

ve de yine bir kez daha

yaşamıma seslenerek

Neden?

"Hak etmedim ben bunları"

diyerekden...

Ama, Allah'a sığınarak yine,

yeni baştan,

beni sevip koruduğunu bilerek.

Bilerek hakkımda her şeyin

en hayırlısını vereceğinden.

Ama bu hikaye seninle

böyle olmamalıydı.

Olmamak durumunda idi...

Tam da her şey

"çok, çok daha iyi" olurken

Tam da

güzel ve huzurlu günlere

kavuştuk derken.

Pırıl, pırıl aşk dolu günler

bekleyecekken bizi.

Anlamın yitip gittiği,

acıların sardığı,

bir daha gördüğüm

hıyaneti yeniden tattığımda,

bütün dualarımla sarılarak

yüce Allah'a.

Kabul etmeğe çalışıyorum

yokluğunu.

Akan yaşlarım gözlerimden

eşlik ederken satırlarıma

tuşları silmek bile

zor geliyor artık.

Belki de artık yolun geldim sonuna.

Hem de hiç beklemediğim bir anda...

Ben ki ne zor günleri aşarak

gelmiştim bugüne...

Yenilenen kalbim bile

yitirdi artık anlamını...

Belki de işte bu,

tam da bu kader işte.

Her şey tam da "çok iyi" derken...

Ana yoldaki bir kaza gibi

yok olmak, çekip gitmek...

Çok kez dile getirmiştim

"benim yok gözümde

hiç bir şey

bu dünyada" diye...

Anlamadın, diyemiyeceğim sana

ben anlatamadım demek ki...

Ne de çok dil dökmüştüm aslında

anlatabilmek için

her bir güzel şeyi sana...

Ne de çok sevinmiştim,

ne de çok mutlu idim hep...

Ne kadar da

seninle konuşurken uzun, uzun...

Beni nedir "üzen" ,

nedir beni asıl yaralayan

diye sordum kendime hep

durmadan yorulmadan...

"Haksızlığa uğramak"...

Bu kadar mı ağır gelir bir insana?

Hiç mi boş verip geçemezsin,

sana layık görülenlere?

Dediysem de kendime bunları

anladım ama aslında

içimdeki hassas ruhun derin acısını.

"Yok artık yapacak bir şeyim"

demek istemesem de,

baktığımda kendime

çok yorulduğumu görüyorum.

Acımak istemesem de kendime...

Şarkıyı dinlerken de

sanki

benim dilimden çıkmış

gibi oldum bir an

"kafama sıkar giderim".

İşte bu!

Bu kadar basit.

Ne dil, ne felsefe, ne ahlak

ne de vefa arayışı, ne de psikoanaliz

ne de nankörlüğe bir karşı duruş...

"Yoksa yok" deyip de

kapatmak tüm analizleri...

Nasılsa sentezler de artık

değersiz kalıyorsa

bana karşı,

bende ve benim için...

Onursuzluk da ne kadar ağırmış.

Anladım bugün bunu

ilk kez tüm ağırlığıyla..

Keşke, onursuz biri mi olsaydım?

Taşıyabilmek için bu verilen kararı bana...

Kaba, saba, onursuz ve

duygusuz olabilmek...

İşte, tam da bu noktaya mı gelmişti

"olmak ya da olmamak"

Var olmak öylesine...

Ya da yok olup gitmek...

Gidebilmek...

Gönen ÇIBIKCI,

28.12.2013 / 20:24, M

Teyzem

       Teyzem

Herkese adil davranmıyor bu hayat.
O kadar değerli bir şey belki

ama aynı zamanda da o kadar basit.
Tek yaptığı insanları yıpratmak.
Bize yaşattığı her mutluluğun altında

bir hayal kırıklığı saklamak.

Karşı çıkabilir bazı insanlar

hayatın bu zorluklarına.
Unutmayın ki,

yaşamla başa çıkmak 

ne cinsiyet, ne de güç gerektirir.

Hiç de hoş görülü davranmamıştı

ona o hayat.
Eline geçen her fırsatta yıpratmış.
O hayatına yaptığı her başlangıçta 

her yeni umutda

hayal kırıklığına uğramıştı.
Belki, bizim yanında olmadığımızı

düşünmüştü.

Belki, hayatla tek başına savaşacağını

düşünmüştü.
Bunu başardı.

Hayata tek başına direndi. 

Çünkü benim teyzem

güçlü biri idi.
Asla, basit olmadı yaşamında,

saygı ve terbiyesi konuştu çoğu zaman

dili yerine
Hayat işte...

Güçlü insanları bıktırmaya çalışır

kendinden.

Pes etse de artık

yaşamın oyunlarına,
direncini yitirse de

yaşamın adiliklerine karşı,
yutsa da o lanet olası dertleri
yenilmedi.

Ve biliyordum

asla yenilmeyecekti,

çünkü o benim teyzemdi.

Bilemezdi, benim ona

ne kadar sevgi beslediğimi.
Bilemezdi, onun prensiplerini

ne kadar örnek aldığımı.
Bilemezdi, kendinin harika

bir anne olduğunu.
Bilemezdi, onun mutluluğu için

her gün dua ettiğimi.

Hep farklı oldu

teyzelerimin içinde o.
Hep korudu,

kalbimdeki kocaman yerini.
Kimse alamazdı

onun sevgisini benden
Çünkü o benim teyzemdi.

**CANIM TEYZEM SENİ ÇOK SEVİYORUM!

Gönen ÇIBIKCI, 2012.08.13, K. 06.02.2020, MŞ.